Doktryna Monroego (nazwa występuje również w wersjach niepoprawnych: doktryna Monroe’go i doktryna Monroe’a) – doktryna w polityce amerykańskiej, autorstwa sekretarza stanu Johna Quincy'ego Adamsa, którą 2 grudnia 1823 przedstawił w dorocznym orędziu do Kongresu prezydent James Monroe.

Głosiła, iż kontynent amerykański nie może podlegać dalszej kolonizacji ani ekspansji politycznej ze strony Europy, w zamian zaś zapowiadała, że Stany Zjednoczone nie będą ingerowały w sprawy państw europejskich i ich kolonii. Doktryna ta stała się fundamentem amerykańskiej polityki izolacjonizmu (hasło „Ameryka dla Amerykanów”). Podobne idee głoszono wcześniej, na przykład George Washington w 1796 r., w mowie pożegnalnej z okazji zakończenia drugiej prezydentury.

Prezydent Monroe przedstawił w orędziu do Kongresu zasady amerykańskiej polityki zagranicznej. Brzmiały one następująco:

- Żaden z amerykańskich kontynentów nie może być obecnie ani w przyszłości obiektem kolonizacji.

- Stany Zjednoczone sprzeciwiają się jakimkolwiek próbom restauracji europejskich, niedemokratycznych systemów monarchicznych w Ameryce.

- Stany Zjednoczone nie będą ingerować w problemy kolonii europejskich (w tym Kanady).

- Stany Zjednoczone odżegnują się od jakichkolwiek ingerencji w wewnętrzne sprawy państw europejskich.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org