Używanie czego było zakazane przez kościół katolicki w 16 wieku?

Widelec „przywędrował” do Europy w XI w. z terenów wschodnich. Według tradycji, przywiozła go ze sobą pochodząca z Bizancjum księżniczka, która poślubiła weneckiego dożę. Sprowadzony przez nią sztuciec, nie został jednak zaakceptowany, a jego używanie uznano wręcz za przejaw heretyckiej demonstracji i skandal. Nawet przedwczesną śmierć księżniczki tłumaczono jako karę boską za używanie tego narzędzia. Widelec w tym okresie był wręcz uznawany za przedmiot niemoralny i zakazany przez Kościół. Z czasem jednak zyskał akceptację przy włoskim stole. Początkowa forma sztućca prostego z dwoma zębami, w XVIII w. we Francji i Niemczech przechodzi wielką metamorfozę. Widelec zostaje uzbrojony w 3 lub 4 zęby, dodatkowo proste dotychczas igły wygięto na kształt miseczki, co usprawniło posługiwanie się nim podczas jedzenia i zastąpiło podczas posiłku łyżkę. Widelec służył odtąd nie tylko do nabijania mięsa, ale także nabierania sypkich potraw.