Co jest jedną z najstarszych historycznych cywilizacji?

Cywilizacja doliny Indusu, zwana także Kulturą Indusu, Cywilizacją Indusu-Saraswati, Kulturą harappańską, Kulturą Mohendżo-Daro itp. – pierwsza historyczna cywilizacja na obszarze subkontynentu indyjskiego, rozwijająca się w okresie 3300–1300 p.n.e. (w swej szczytowej formie 2600–1900 p.n.e.), w indyjskiej epoce brązu. Zajmowała obszar wielkości 650 tys. – 1,5 mln km² (według różnych źródeł) i była najrozleglejszą spośród czterech sobie współczesnych cywilizacji starożytności (obok Egiptu, Mezopotamii, Chin). Jej stanowiska rozmieszczone są na całym terytorium współczesnego Pakistanu, w północno-zachodnich Indiach (Dżammu i Kaszmir, Radżastan, Gudżarat, Maharasztra, Hariana, Pendżab) oraz we wschodnim Afganistanie.

Do końca XIX wieku cywilizacja doliny Indusu pozostawała całkowicie zapomniana. Wynikało to ze specyficznych uwarunkowań kulturowych, które przez stulecia kazały Hindusom czerpać wiedzę o początkach ich rodzimej tradycji ze starożytnych hymnów Rygwedy (najstarsza z Wed ok. XIV wieku p.n.e.) Ta święta księga hinduizmu, będąca wyznacznikiem tożsamości kulturowej Hindusów, uznaje za początek okresu historycznego przybycie na subkontynent indoeuropejskich Ariów, co nastąpiło nie wcześniej niż w XIII wieku p.n.e., czyli już po upadku kultury harappańskiej.