Tahiti – wyspa w południowej części Oceanu Spokojnego w archipelagu Wysp Towarzystwa (Wyspy Na Wietrze); największa wśród wysp Polinezji Francuskiej, centrum polityczne, gospodarcze i kulturalne. Pierwotna nazwa Otaheiti.

Tahiti jest wyspą wulkaniczną otoczoną rafami koralowymi. Składa się z dwóch zasadniczych części: większej Tahiti-Nui (Wielka Tahiti) z kulminacją wygasłego wulkanu Mont Orohena (2241 m n.p.m.) i Tahiti-Iti (Mała Tahiti), inaczej Taiarapu, połączone są wąskim nizinnym przesmykiem Taravao.

Większość mieszkańców jest protestantami oraz rzymskimi katolikami. Są również mniejsze wyznania jak np. świadkowie Jehowy. Pierwszymi mieszkańcami wyspy byli Polinezyjczycy, którzy dotarli na nią pomiędzy 300 a 800 r. (zdaniem niektórych wcześniej). Mimo że wyspa została dostrzeżona z pokładu hiszpańskiego statku już w 1606, pierwsi Europejczycy dotarli na nią dopiero w 1767 (angielski kapitan Samuel Wallis). Rok później dotarł tam Francuz Louis Antoine de Bougainville, który opisał Tahiti jako rajską wyspę, zamieszkaną przez tubylców wiodących proste, szczęśliwe, nieskalane przez cywilizację życie, przyczyniając się do rozpowszechniania stereotypu „szlachetnego dzikusa”.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org