Datowanie pierścieni drzewnych, znane jako dendrochronologia, to nauka o przypisywaniu dat kalendarzowych do pierścieni wzrostu drzew. Metoda ta dostarcza trzech rodzajów informacji: czasowych, środowiskowych i behawioralnych.

Aspekt czasowy dendrochronologii ma najdłuższą historię i jest najbardziej znany. Dzięki pierścieniom drzew można datować stanowiska archeologiczne. Aspekt środowiskowy ma dziś największe zastosowanie na świecie, ponieważ pierścienie drzew pomagają odtwarzać dawne temperatury, opady i częstotliwość pożarów lasów. Mogą również tworzyć bazy danych dotyczące przepływu strumieni, nasilenia suszy, infestacji owadów i innych zmiennych środowiskowych, które drzewa rejestrują podczas wzrostu.

Aspekt behawioralny pozwala archeologom zrozumieć dawne praktyki związane z używaniem drewna, handel i inne działania. Datowanie pierścieni drzewnych można przeprowadzać tylko na gatunkach drzew, które produkują jeden pierścień wzrostu rocznie, reagując na roczne zmiany opadów i temperatury. W latach mokrych drzewa tworzą większe pierścienie, a w suchych latach węższe. W szczególnie suchych latach drzewa mogą nie wytworzyć pierścienia wzrostu wcale, co wymaga zastosowania procedury zwanej krzyżowym datowaniem.

Więcej informacji: coloradoencyclopedia.org