Audyzm to dyskryminowanie osób głuchoniemych i słabosłyszących.

Wyobraź sobie, że jesteś dzieckiem i nie możesz rozmawiać z rodzicami. Między wami jest niewidzialna bariera, bo jesteś bezjęzyczny. Zamknięty w kloszu, bez możliwości porozumienia z najbliższymi i światem. Gdy trochę podrośniesz, odsyłają cię do szkoły dla głuchych z internatem. Podobno dla twojego dobra, przecież nauczysz się tam mówić. Placówka staje się jednocześnie wybawieniem i przekleństwem. Wybawieniem, bo poznajesz dzieci, takie jak ty, od których uczysz się pierwszego w życiu języka - migowego. Przekleństwem, bo nie o taką komunikację chodzi nauczycielom. Masz posługiwać się tylko i wyłącznie językiem oficjalnym, za miganie są kary.

Głusi to ludzie wykluczeni. Nie z każdym umówią się na kawę, czy w cukierni na ploteczki. Nie pójdą na warsztaty z tańca. Nie pójdą do kina na film z lektorem. Nie pójdą do teatru.

Oni naszą „słyszalną" codzienność odbierają jako huk, wieczny szum, hałas, chaos... to męczy, rozkojarza. W naszym otoczeniu wszystkiego jest za dużo. Nawet mówimy za dużo i za głośno.

Z trudem uczysz się pisać i czytać. Nie zadzwonisz, nie przeczytasz na głos fragmentu książki, nie usłyszysz klaksonu zbliżającego się auta. Kłopotem może być jazda na rowerze, bo sprawne oczy to nie wszystko.

Ciężko jest znaleźć lekarza, który wykazałby zrozumienie. Zdziwisz się, jak dostępność dla głuchych takich miejsc jak urzędy, przychodnie, czy szpitale wciąż pozostawia wiele do życzenia.

Więcej informacji: lubimyczytac.pl