Kaligrafia (gr. καλλιγραφία od καλὸς 'piękny' i γρᾰ́φειν 'pisać') – sztuka starannego i estetycznego pisania, często również zdobionego artystycznie. Nauka kaligrafii miała kształtować charakter oraz cierpliwość. Kaligrafia była podstawowym przedmiotem w szkołach. Do około 1960 r. była w Polsce przedmiotem nauczania początkowego, mającym na celu doskonalenie pisma odręcznego. Od początku XX w. kaligrafii uczono w klasach początkowych na obowiązkowych zajęciach języka polskiego. Sztuka pisania traktowana była jako podstawa nauki zwykłego pisania. Przed wojną wydawano wiele podręczników do nauki kaligrafii, a nauczyciele posiłkowali się różnymi tytułami. Najbardziej znany i polecany przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego było dzieło Stefana Tatucha Nauka pisma ozdobnego i użytkowego: podręcznik dla nauczycieli i uczniów seminariów nauczycielskich. Inną popularną książką był Podręcznik do nauki kaligrafii dla użytku szkolnego i domowego Józefa Czerneckiego, Józefa Szablowskiego i Stefana Tatucha. Autorzy tej monografii przekonywali, że uczniowie, którzy znają zasady dobrego pisania, w późniejszym życiu wystrzegają się nie tylko plam w zeszycie czy książce, ale także wszystkiego, co mogłoby splamić życie. Zachęcali do ćwiczenia pięknego pisania na fragmentach Pisma Świętego czy sentencji i prawd życiowych.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org