Co to jest monofobia?

Lęk przed samotnością towarzyszy ludzkości od zarania dziejów. Przez psychologów samotność jest rozumiana jako „subiektywne, nieprzyjemne, bolesne przeżycie, wynikające z braku pozytywnych relacji w stosunkach międzyludzkich”, a także jako „mieszanina uczuć odrzucenia, braku akceptacji i nieprzyjemnych przeżyć”. Psychologowie wskazują ponadto na negatywny wpływ samotności na zdrowie i kondycję fizyczną, zwłaszcza osób starszych.

W literaturze przedmiotu można znaleźć przeróżne klasyfikacje samotności (m.in. ze względu na czas trwania czy przyczynę). Za podstawowy uznaje się podział na samotność, która odnosi się do stanu fizycznego i osamotnienie, które odczuwane jest subiektywnie.

W tym sensie samotność oznacza brak fizycznego kontaktu z innymi ludźmi, zaś osamotnienie – brak więzi emocjonalnej i mentalnej, często pomimo utrzymywania fizycznych kontaktów. Jednakże wielu psychologów oraz socjologów nie różnicuje pojęć samotności i osamotnienia.

Lęk przed samotnością lub osamotnieniem jest uczuciem, które towarzyszy każdemu, lecz osoby z niższym poczuciem własnej wartości, mające problem z nawiązywaniem kontaktów, a także posiadające zbyt wygórowany ideał miłości zwykle odczuwają go silniej. U niektórych jednak strach przed osamotnieniem staje się chorobliwy i przybiera postać monofobii.