Sęp z pewnością nie cieszy się powszechną sympatią. Wpłynęła na to pobieżna obserwacja zwyczajów tego ptaka. Już sam fakt, że sęp żywi się padliną – a więc rozkładającymi się zwierzętami budzi u ludzi odrazę. Jeżeli dodamy do tego nagą szyję, po posiłku ubrudzoną krwią nie dziwi fakt, że sępom przypisywano negatywne cechy. Ścierwojad, padlinożerca to określenia jednoznacznie odbierane jako pejoratywne. Oczywiście wszystko uzależnione jest od zachowań ludzkich i ich odbioru wśród lokalnej społeczności. W wielu kulturach zmarłym należał się szacunek (choć mógł być on różnie okazywany). W tym kontekście sęp jest „postacią” jednoznacznie negatywną: jakby nie patrzeć żeruje na cudzym nieszczęściu.

Sępy to grupa dużych padlinożernych ptaków zamieszkująca ciepłe strefy klimatyczne lub wysokie góry o odpowiedniej termice. Wielkość i duża waga ciała uzależniają je od prądów powietrznych, umożliwiających długie szybowanie bez zbędnych nakładów energii. Z tego też powodu sępów nie można spotkać nad morzami oraz nad obszarami o zbyt małym nasłonecznieniu lub zbyt płaskiej powierzchni.

Sepy są uznawane za czyścicieli w świecie przyrody. Ich znaczenie jest szczególne istotne w gorącym klimacie, gdzie szybko dochodzi do psucia się padliny i dużo łatwiej rozprzestrzeniają się różne choroby. W Europie rola tych ptaków jest także nie do przecenienia – uznaje się je za najlepszych strażników higieny na górskich pastwiskach

Więcej informacji: www.ekologia.pl