Babirussa wąsata (babirussa srebrna) – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny świniowatych. Głowa i ciało osiągają razem długość 85–110 cm. Waży ono od 43 do 100 kg. Zwierzę występuje jedynie na kilku indonezyjskich wyspach: Mangole, Taliabu i Buru. Sądzi się, że na Sulabesi już wyginął. Prawdopodobnie na wyspach Sula i Buru gatunek introdukowano.

Zwierzę zamieszkuje wilgotny las równikowy zwłaszcza nad brzegami rzek i stawów, obfitującymi w roślinność wodną. Żyje też pośród trzcin. Unika natomiast gęstych krzaków.

Babirussa jest wszystkożerna. Nie przeżuwa. Spożywa liście, owoce, korzenie, bezkręgowce i niewielkie kręgowce. Budowa układu pokarmowego wskazuje na owocożerność. Z kolei szczęki i zęby zdolne są z łatwością miażdżyć nawet grube łupiny. Na Sulawesi ssak ten używa też wulkanicznych lizanek solnych, pije też słoną wodę. W przeciwieństwie do większości świniowatych nie ryje, nie posiadając odpowiedniej do tego kości.

Liczebność populacji nie jest znana, jednak uważa się, że stale maleje. Większość lasów, w których pierwotnie żyło zwierzę, została wykarczowana lub zdegradowana. Wyspa Mangole została w ten sposób poważnie zniszczona. Nie dotyczy to większej części wyspy Taliabu, jednak i ona podlega wylesianiu. Mimo to niektórzy tubylcy w dalszym ciągu polują na babirussę.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org