Co z poniższego to znak graficzny dźwięku muzycznego?

Nuta – znak graficzny dźwięku muzycznego, określający jego wysokość i czas trwania. Nuty w długim procesie rozwoju historycznego, który doprowadził do powstania współczesnej notacji muzycznej, przybierały różne formy graficzne. Można je wywodzić od bezliniowej notacji neumatycznej, która powstała przed VIII w. Jej geneza nie jest bliżej znana. Służyła ona do zapisu chorału gregoriańskiego. Pierwotnie neumy prawdopodobnie odzwierciedlały ruchy rąk kantora kierującego śpiewem, stąd też nazwa „znaki cheironomiczne”. Nie określały one dokładnie wysokości i czasu trwania dźwięków. Notacja neumatyczna obejmuje ponad 20 znaków; w różnych ośrodkach wykształciły się jej odmienne formy graficzne.

Wysokość dźwięku oznaczonego nutą jest w zasadzie określona bezwzględnie, choć mogą wystąpić niewielkie różnice w jej interpretacji z uwagi na używany przez wykonawcę strój muzyczny. Ponadto nuty przeznaczone dla niektórych instrumentów są transponowane: np. nuta g zapisana dla trąbki, transponującej najczęściej o cały ton w dół, efektywnie oznacza dźwięk f. Długość trwania dźwięku oznaczonego nutą jest co do zasady względna i zależy od tempa narzuconego przez kompozytora lub obranego przez wykonawcę, z uwzględnieniem jego zmian i odchyłek wynikających z interpretacji utworu (agogiki).