Na początku istnienia gulaszu, był on podstawową potrawą pasterzy i rolników, którzy smażyli na słoninie kawałki mięsa z posiekaną cebulą – oto pierwszy przepis na pörkölt, który wzbogacił się o smak i kolory, gdy w Europie zawitała papryka. Nadal jednak nie stanowił zbyt popularnego dania w wyższych sferach. Dopiero gdy gulasz zaczęto sporządzać na weselach, wyparł on z imprezowego menu wiele innych pozycji, a później stał się narodową węgierską potrawą. Najczęściej pichcono go wtedy w kociołku na świeżym powietrzu. W oryginalnym wydaniu różni się on jedynie rodzajami przyrządzanego mięsa, a mogą to być: wołowina, cielęcina, baranina, kurczak, ryby, dzik, królik lub sarna. Oczywiście każda z wariacji ma swoją fantazyjną węgierską nazwę, dla przykładu: gulasz z królika to Nyúlpörkölt, z kurczaka – Csirkepörkölt, a z dzika – Vaddisznópörkölt. Natomiast krewniacy gulaszu, wciąż węgierscy, to tokań (z duszonego mięsa, wędliny, pomidorów i grzybów), paprykarz (z dodatkiem śmietany) i zupa gulaszowa (zwana również gulaszem borgaczowym od węgierskiego bogrács, co oznacza „kociołek”), a także francuski ragoût (mięso duszone w sosie z wywaru rybnego/warzywnego z zasmażką o konsystencji beszamelu) i fricassee (najczęściej z drobiu, podawane z białym sosem i pieczarkami – jedno z ulubionych dań Abrahama Lincolna!).

Więcej informacji: www.codogara.pl