Czym jest ta srebrzysta substancja w środku ołówka?

Ołówka używali już Aztekowie do kreślenia znaków, zanim Hernan Cortes wylądował w Meksyku w 1519 roku. W średniowieczu używano do pisania ołowiu, cyny i srebra - materiałów, które pozostawiały jedynie cienką kreskę. Malarze od połowy XIV wieku przy szkicowaniu posługiwali się pałeczkami ze stopu ołowiu z cyną, oprawionymi niekiedy w futeralik ze skóry (najlepsze pałeczki były z Włoch). W okresie renesansu pojawił się ołówek woskowy.

Od czasu, gdy w 1662 r. Norymberczyk Friedrich Stadler stworzył przemysł ołówkowy, przybory do pisania wytwarzane były z wkładami z czystego grafitu. Niemal równocześnie paryski mechanik Nicolas Conte i Austriak Joseph Hardtmuth zorientowali się, że można wyprodukować znacznie lepsze wkłady do ołówka przez zmieszanie oczyszczonego grafitu z gliną. Na życzenie cesarza Napoleona J. N. Conte (1795 rok) opracował udaną mieszankę grafitu z gliną i wodą. Wyrabiał z niej pręciki, które wypalał w piecu.