Najstarsze odnalezione chińskie zdobienia pochodzą sprzed 3000 lat p.n.e. W Chinach długie (nawet do 25 cm!) i ozdobione paznokcie świadczyły o przynależności ich posiadacza do wysokiej klasy społecznej i stanowiły dowód, że nie musi on pracować fizycznie. Malowidła bazowały na mieszance gumy arabskiej, żelatyny, wosku pszczelego i białek jaj, a barwniki wytwarzano z płatków kwiatowych. Technika malowania paznokci wymagała sporej cierpliwości, bowiem polegała na kilkugodzinnym ich moczeniu w tej substancji. Była ona prekursorem lakieru.

W XV wieku p.n.e., za panowania dynastii Ming, a następnie Zhou, pielęgnacja i zdobienie paznokci było już bardzo rozwinięte, ale wciąż zastrzeżone dla elit społecznych. W kuchni chińskiej próżno szukać mleka, za to od niepamiętnych czasów było ono używane jako kosmetyk; znalazło też zastosowanie w pielęgnacji paznokci. Po wymoczeniu ich w mleku nakładany był jedwab, który następnie barwiono w zależności od statusu społecznego. Kolory czarny i czerwony były zarezerwowane dla rodziny cesarskiej, natomiast złotego i srebrnego używały osoby także szlachetnie urodzone, ale niespokrewnione z cesarzem.

Długie, kilkunastocentymetrowe paznokcie przetrwały w Chinach wiele stuleci. Zachowały się zdjęcia despotycznej cesarzowej Ci Xi z dynastii Qing (1835-1908), prezentującej monstrualne paznokcie zabezpieczone złotymi osłonami.

Więcej informacji: semilac.pl