Już w okresie przedkolumbijskim Przesmyk Panamski był ważnym miejscem handlu pomiędzy Indianami obu Ameryk. Pionierem europejskiego osadnictwa w tym rejonie był Vasco Núñez de Balboa – założyciel wielu kolonii, który w 1513 roku jako pierwszy Europejczyk dotarł do wybrzeża Oceanu Spokojnego. W okresie kolonialnym Panama wchodziła w skład Wicekrólestwa Nowej Granady. W 1821 roku ogłosiła niepodległość i przyłączyła się do Wielkiej Kolumbii.

Gdy parlament Kolumbii odmówił ratyfikacji umowy ze Stanami Zjednoczonymi dotyczącej Kanału Panamskiego, te aktywnie poparły panamskich separatystów, których liderem był Manuel Amador Guerrero. Do oderwania się od Kolumbii i ogłoszenia niepodległości doszło 3 listopada 1903 roku. Traktat Hay–Bunau-Varilla z 18 listopada 1903 roku przyznał USA wieczystą dzierżawę Strefy Kanału Panamskiego i prawo stacjonowania na terenie Panamy wojsk amerykańskich, czyniąc z młodej republiki protektorat północnoamerykańskiego mocarstwa.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org