Za wyjaśnienie zebrzej tajemnicy wzięli się naukowcy z University of California. Postanowili oni zestawić obszary występowania rozmaitych koniowatych (zarówno żyjących, jak i wymarłych) z czynnikami, które mogły wpłynąć na wykształcenie w toku ewolucji pasków. Sprawdzano więc m.in. temperaturę, występowanie dużych drapieżników czy obecność pasożytujących owadów.

I właśnie ten ostatni element najdokładniej pokrywał się z obecnością pasiastych koniowatych. Żywiące się krwią muchy przenoszą wiele chorób i zwiększają szansę zakażeń, a więc zdecydowanie szkodzą zwierzętom. Okazuje się jednak, że pionowe pasy działają na nie odstraszająco – owady znacznie mniej chętnie siadały na powierzchniach z takimi wzorami niż na gładkich czy pokrytych innym deseniem. Nie do końca jasne jest, dlaczego tak się dzieje, ale naukowcy podejrzewają, że ma to związek z wzorem, jaki wytwarza w złożonych oczach owada odbicie słońca od wody. Woda, która jest muchom potrzebna do rozmnażania się daje ponoć efekt poziomych pasów. Te pionowe działają za to odstraszająco.

Być może więc chodzi o coś jeszcze? Kolejnym możliwym wyjaśnieniem jest związek pasków z chłodzeniem. Obszary ciemne nagrzewają się szybciej, jasne pozostają nieco chłodniejsze. Może to, zdaniem badaczy, wywoływać efekt nierównomiernego przepływu powietrza wzdłuż ciała i korzystne zawirowania, dzięki którym powietrze szybciej jest wymieniane i skóra skuteczniej odprowadza ciepło.

Więcej informacji: www.crazynauka.pl