Jelonkowiec błotny należy do rodziny jeleniowate. Reprezentowany jest przez dwa podgatunki. Posiada charakterystyczne, silnie rozwinięte, zakrzywione górne kły. Kły u samców są dłuższe, niż u samic. Uszy są duże i zaokrąglane. Szyja i nogi są długie. Sierść jest gruba i szorstka. Ubarwienie ciała jasnobrązowe w lecie, szarobrązowe w zimie. Spód ciała jest jasny. Ogon krótki. Na ciele występują ciemne plamki. Poroże nie występuje. Młode osobniki mają białe plamki na grzbiecie, które z czasem zanikają.

Jelonkowiec błotny występuje w wschodniej Azji: w środkowo-wschodnich Chinach (dorzecze rzeki Jangcy) oraz na półwyspie Koreańskim (w zachodniej części Korei Północnej i Południowej). Gatunek ten zmniejsza zasięg występowania. Został sztucznie wprowadzony do środowiska w Wielkiej Brytanii i Francji.

Jelonkowiec błotny zamieszkuje głównie tereny położone w pobliżu wody i podmokłe: brzegi rzek, bagna słodkie i słone, obszary nadbrzeżne, rozlewiska rzeczne itd. Preferuje miejsca porośnięte roślinnością krzewiastą. Raczej unika człowieka, lecz spotykany jest czasem na polach uprawnych. Aktywny rano i wieczorem. Żyje samotnie lub w parach. Na liście IUCN jest gatunkiem narażonym na wyginięcie (kategoria VU).

Więcej informacji: www.ekologia.pl