Longyearbyen – stolica Svalbardu w Norwegii, liczy ponad 1,8 tys. mieszkańców. Ośrodek wydobycia węgla kamiennego, port lotniczy, centrum turystyki.

Islandzkie kroniki podają informacje o odkryciu Svalbardu w 1194. Rosyjscy naukowcy utrzymują, że wyspa została zasiedlona przez rosyjskich osadników w XV wieku. W 1596 do wyspy dotarł holenderski podróżnik Willem Barents. W miejscu obecnego osiedla w XVI-XVIII wieku istniała osada myśliwska, w której mieszkali łowcy przygód i myśliwi z całej Europy Północnej. Pod koniec XIX wieku odkryto tu bogate złoża surowców mineralnych, a w 1899 r. rozpoczęto wydobycie węgla kamiennego.

W 1906 osadę Longyearbyen założył John Munroe Longyear. Pierwszymi mieszkańcami osady było dwudziestu pięciu pracowników kopalni mieszkający w jednym baraku. Z czasem dołączyli do nich kobiety z dziećmi. Norwegowie nazwali osadę Longyearbyen (miasto Longyeara). Osadnictwo ludzi nie związanych z wydobyciem węgla rozpoczęło się w ostatnim dwudziestoleciu XX wieku.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org