Gdzie rozwijała się cywilizacja doliny Indusu?

Cywilizacja doliny Indusu, zwana także Kulturą Indusu, Cywilizacją Indusu-Saraswati, Kulturą harappańską, Kulturą Mohendżo-Daro itp. – pierwsza historyczna cywilizacja na obszarze subkontynentu indyjskiego, rozwijająca się w okresie 3300–1300 p.n.e. (w swej szczytowej formie 2600–1900 p.n.e.), w indyjskiej epoce brązu. Zajmowała obszar wielkości 650 tys. – 1,5 mln km² (według różnych źródeł) i była najrozleglejszą spośród czterech sobie współczesnych cywilizacji starożytności (obok Egiptu, Mezopotamii, Chin). Jej stanowiska rozmieszczone są na całym terytorium współczesnego Pakistanu, w północno-zachodnich Indiach (Dżammu i Kaszmir, Radżastan, Gudżarat, Maharasztra, Hariana, Pendżab) oraz we wschodnim Afganistanie.

Ogromną trudność w badaniu starożytnych Indii (w ogóle), stanowi również fakt, że w całej niezwykle starej i bogatej tradycji literackiej półwyspu brakuje dzieł stricte historycznych. Co prawda hinduskie święte księgi i eposy (np. Mahabharata) zawierają wiele odniesień do wydarzeń faktycznych, jednak brak im naukowego zacięcia i systematyczności pism Herodota (o całej późniejszej tradycji antycznej historiografii nie wspominając). Wszystko to sprawia, że ta jedna z najstarszych, obok mezopotamskiej i egipskiej, cywilizacja pozostaje po dziś dzień stosunkowo słabo rozpoznana.