Pojęcie siedmiodniowego tygodnia wywodzi się z starożytnej Mezopotamii, gdzie opierało się na fazach księżyca, trwających około 29,5 dnia. Dzielono je na cztery tygodnie po siedem dni każdy. System ten został przyjęty przez Babilończyków i Hebrajczyków, a później przez Rzymian, co wpłynęło na współczesny kalendarz.

W kulturze babilońskiej każdy dzień tygodnia był związany z ciałem niebieskim: Słońcem, Księżycem i pięcioma planetami widocznymi gołym okiem. Choć pierwotny powód tego podziału zaginął w czasie, siedmiodniowy cykl pozostał niezmienny przez wieki, symbolizując unikalną równowagę między pracą a odpoczynkiem. Obecnie siedmiodniowy tydzień jest standardem globalnym, stosowanym niemal w każdej kulturze na świecie.