Siedem grzechów głównych – tradycyjna chrześcijańska klasyfikacja podstawowych grzechów i wad ludzkich, od których wywodzą się wszystkie inne grzechy/wady. We wschodnim chrześcijaństwie wymienia się ich osiem i tak też było w zachodnim do średniowiecza. Klasyfikacja ta zainspirowała także światową kulturę i sztukę.

Klasyfikacja grzechów głównych rozpowszechniła się wśród ojców pustyni. Św. Antoni Wielki mówił o czterech wadach: próżność, beztroska, gniew i lękliwość. Ewagriusz z Pontu (345–399) opracował, przede wszystkim w traktacie O ośmiu duchach zła, praktyczne nauczanie o ośmiu złych duchach, które eremita powinien kolejno pokonać: obżarstwo, nieczystość, chciwość, gniew, smutek, acedia, próżność, pycha. Klasyfikację tę spopularyzował w Kościele Zachodnim uczeń Ewagriusza, św. Jan Kasjan (360-ok. 435), poprzez swoją książkę Ustawy życia mnichów oraz leczenie ośmiu głównych grzechów.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org