Jak nazywa się chińska broń przedstawiona na zdjęciu?

„Księga rytuałów” Liji (niektóre jej części datuje się na X wiek p.n.e., aczkolwiek ostateczna redakcja miała miejsce w III wieku p.n.e.) wymienia podstawowe rodzaje broni: łuk, włócznię, oraz trzy rodzaje halabard. Wśród nich znajduje się też najbardziej reprezentatywna dla tego okresu broń: gē, w zasadzie użycia przypominająca topór, lecz posiadająca znacznie dłuższą rękojeść, niekiedy zbliżoną do włóczni, oraz inne ostrze, przypominające raczej sztylet. W czasach Shang i Zhou była to podstawowa broń piechoty, ale jej tradycja jest znacznie starsza, bowiem kamienne groty odkryto na stanowiskach archeologicznych neolitycznej kultury Longshan, żyjącej w czasie 2500 – 1850 p.n.e. Ostrze przypominające sztylet (na lewo) montowano prostopadle do długiego trzonka (przebiegałby na ilustracji pionowo), blisko jego krańca, na którym niekiedy osadzano też grot włóczni.