Chińskie pismo pojawiło się po raz pierwszy prawie 5000 lat temu. Najwcześniejsze znaki były prostymi obrazami przedstawiającymi rzeczy, które reprezentowały. Chociaż wszystkie główne systemy pisma na świecie zaczęły się od obrazów, zostały one prawie w każdym przypadku uproszczone do abstrakcyjnych symboli, które ostatecznie wykorzystano dla ich wartości dźwiękowych.

Kanji są podstawą pisanego języka japońskiego. Dotarły do Japonii z Chin, przez Koreę, w V i VI wieku. Były one wówczas wykorzystywane głównie do sporządzania oficjalnych dokumentów dyplomatycznych i tekstów buddyjskich. Jednakże japoński to zupełnie inny język niż chiński, więc opracowano dwa fonetyczne sylabariusze: hiraganę i katakanę, aby ułatwić to, co było trudnym pogodzeniem chińskiego systemu pisania z językiem japońskim.

Znaki kanji są logogramami, co oznacza, że nie reprezentują pozbawionego znaczenia dźwięku, jak np. alfabety, lecz słowa lub morfemy (najmniejsze cząstki języka, posiadające znaczenie). Rozróżnienie to jest dość istotne – istnienie osobnego znaku dla każdego słowa byłoby skrajnie niepraktyczne ze względu na olbrzymią liczbę wymaganych w takiej sytuacji znaków. Przykładowo, słowo „ogień” zapisuje się znakiem 火 (hi), ale już słowo „samolot” nie posiada w japońskim piśmie osobnego znaku, lecz wymaga do zapisu trzech: 飛行機 (hikōki)Znaki te reprezentują odpowiednio morfemy: „lecieć”; „iść, zmierzać ku, udawać się do"

Więcej informacji: pl.m.wikipedia.org