Dolar nowozelandzki – oficjalna waluta Nowej Zelandii oraz państw stowarzyszonych z NZ: Niue, i Wysp Cooka, a także terytoriów zależnych od Nowej Zelandii: Tokelau i antarktycznej dependencji Rossa, do której Nowa Zelandia rości pretensje (zawieszone na czas obowiązywania Traktatu Antarktycznego) i brytyjskiej kolonii Pitcairn. Wprowadzony 10 czerwca 1967, nowozelandzki dolar dzieli się na 100 centów i zastąpił w obiegu nowozelandzkiego funta, który dzielił się na 20 szylingów i 240 pensów. Skrót waluty: NZD. Normalnie używa się oznaczenia $, ale gdy konieczne jest uniknięcie możliwości pomyłki, używane jest oznaczenie NZ$ lub potoczna nazwa „kiwi”.

Nowa Zelandia długo przygotowywała się do wymiany pieniędzy (od 1959 r.), częścią procesu konsultacji był wybór nazwy nowego pieniądza. Jedną z najdziwniejszych propozycji był zeal (od nazwy kraju, ale mający też znaczenie w ang. „zapał, gorliwość”).

Stare pieniądze oparte na funcie zostały wycofane w 1967 r., ale niektóre monety można było przez wiele lat spotkać w obiegu. Były to monety o nominale 6 pensów (równowartość 5 ¢) i 1 florena, czyli 2 szylingów (równowartość 20 ¢), miały one identyczne wymiary i masę, jak ich dziesiętne odpowiedniki. Przed 2006 rokiem w obiegu pojawiały się też prawie identyczne monety australijskie i singapurskie o niskich nominałach.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org