Salon Odrzuconych – wystawa dzieł odrzuconych przez jury paryskiego salonu, zorganizowana na polecenie Napoleona III w 1863 roku w Paryżu. Wystawę otwarto 15 maja 1863.

Paryski salon w XIX wieku miał monopol na wystawianie dzieł; niemożliwa była kariera artystyczna bez wcześniejszego zaprezentowania dorobku na salonie. O zaprezentowaniu dzieł na salonie decydowało jury, które wobec stale rosnącej ich liczby (w 1801 wystawiono 485 obrazów, w 1806 – 707, w 1848 – 5180) musiało także odrzucać ich coraz więcej.

Wystawa ta odbyła się 15 dni po oficjalnym salonie w tym samym budynku: Palais de l'Industrie w Paryżu. Pokazano łącznie 1200 obrazów 380 autorów. Wśród nich były płótna Paula Cézanne`a, Edwarda Maneta (w tym Śniadanie na trawie), Johana Bartholda Jongkinda, Armanda Guillaumina, Henri Fantin-Latoura, Camille Pissarra iSymfonia w bieli Jamesa McNeilla Whistlera. Frekwencja na Salonie Odrzuconych równała się z tą na salonie oficjalnym; jednak Salon Odrzuconych, pozbawiony powagi oficjalnego salonu, stał się miejscem odwiedzanym przez szukający rozrywki tłum i okazją do prymitywnego szydzenia z artystów i ich dzieł. Ukazało się wiele artykułów prasowych krytykujących wystawę, ale były także głosy przychylne. Paul Mantz w "Gazette des Beaux-Arts" uznał Salon Odrzuconych za przywrócenie wolności sztukom.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org