Polska nazwa bursztyn pochodzi od niemieckiego Bernstein (kamień, który się pali). Znany był od dawna pod różnymi nazwami:

1. Sukcynit – nazwa geologiczna, pochodzi od łacińskiej formy succinum, która powstała od łac. succus – sok, żywica drzewna; nazwa succinum używana jest również w farmacji.

2. Grecy nazywali ten kamień elektron (ηλεκτρον), co oznacza świecący i błyszczący. Od nazwy tej pochodzi określenie elektryczności.

3. Rzymianie nazywali bursztyn electrum, co było zapożyczeniem z greki lub lyncurium, czyli mocz rysia, albowiem według legendy złocisty kamień powstał ze skamieniałego moczu tego drapieżnika.

4. Estowie (ludy bałtyjskie), jak podaje Tacyt, nazywali go słowem glaesum, które to słowo było również używane w łacinie i od którego pochodzi słowo szkło (glass, glas) używane w językach germańskich.

5. Egipcjanie nazywali bursztyn sokal.

6. Arabowie anbar, ponieważ zapach pocieranego bursztynu kojarzył się z zapachem ambry. Od tej nazwy pochodzi angielskie amber.

7. Persowie nazywali kamień karuba – złoty rabuś.

8. Używana w niektórych językach słowiańskich nazwa jantar pochodzi od litewskiego gintaras lub gentaras.

9. Żydzi nazywali go chaszmal, co dosłownie oznacza przepływ prądu, ale metafizycznie również Moc Boża, Moc Anielska, Tchnienie.

Więcej informacji: pl.m.wikipedia.org