Sarusofony (od nazwiska wynalazcy Pierre'a Augusta Sarrusa) - rodzina dętych instrumentów transponujących z podwójnym stroikiem (stąd zaliczanych do instrumentów dętych drewnianych, choć budowanych z metalu). W 1856 roku sarusofon opatentował i zaczął produkować Pierre-Louis Gautrot. Projekt techniczny instrumentu przypisywany jest Pierre'owi Augustowi Sarrusowi, kapelmistrzowi orkiestry wojskowej w Paryżu. Pierwotnym zamysłem było zastąpienie nim obojów i fagotów w orkiestrach dętych grających na otwartym powietrzu instrumentem o większej głośności.

Budowa sarusofonu przypomina długa, metalową rurę, zwiniętą trzykrotnie i zakończoną niewielką czarą głosową. Instrument ten posiada osiemnaście otworów bocznych zamykanych klapami i podwójny stroik typu obojowego. Z powodu stroika zaliczany jest go grupy instrumentów drewnianych.

Sarusofon używany jest w prawie wyłącznie w orkiestrach dętych, w orkiestrze symfonicznej pojawia się sporadycznie, jedynie sarusofon kontrabasowy (o skali chromatycznej B²-g) bywa używany częściej, szczególnie przez kompozytorów kręgu francuskojęzycznego na przełomie XIX i XX w. (np. Jules Massenet, Maurice Ravel, Camille Saint-Saëns, ale także Ignacy Jan Paderewski w Symfonii h-moll „Polonia” (3 sarusofony kontrabasowe Es). Zastępuje wtedy kontrafagot, który przewyższa czystością dźwięku, bogactwem brzmienia i możliwościami technicznymi.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org