W mitologi egipskiej arabski ptak, który co pięćset lat budował gniazdo z mirry, po czym umierał, a z jego rozkładającego się już ciała wychodził robak, który obrastał w pióra. Kości swojego rodzica młody feniks przenosił do świątyni Re w Heliopolis, a następnie odlatywał do Arabii. Feniks był identyfikowany ze świętym ptakiem Benu, będącego aspektem Re. Mit o feniksie rozszerzyli członkowie greckich misteriów, którzy uznali go za miarę ruchu ciał niebieskich. W średniowieczu był uważany przez alchemików za symbol nieśmiertelności i transmutacji. Podobne znaczenie w symbolice miał chiński paw, perski ptak olbrzym czy kwesal wśród Majów. Około IV wieku n.e. pojawiły się przekonania, że feniks sam spalał się na stosie, po czym powstawał z popiołów wciągu trzech dni (podobnie jak Chrystus).

Więcej informacji: mityczne.pl