Moda wiktoriańska panowała od 1830 do 1901 roku. Wykreowano ją w czasach, gdy na brytyjskim tronie zasiadała królowa Wiktoria. Gdy epoka wiktoriańska była w swym rozkwicie, arystokratki szczyciły się swoją bladą, nieopaloną cerą, która nie tylko świadczyła o ich wysokim statusie materialnym (czyli braku konieczności pracy na słońcu), ale była także uważana za oznakę romantycznej natury. Co więcej, kobietę nieopaloną uznawano za idealną kandydatkę na żonę i matkę, która całe dnie spędzałaby w domu. Aby podkreślić bladość cery, panie dodatkowo nakładały na swoją skórę bielące pudry.

Garderoba wiktoriańska nadawała damskiej sylwetce nowych kształtów. Damy chodziły w gorsetach oraz szerokich, rozkloszowanych sukniach, których uszycie wymagało użycia dużej ilości materiału oraz pracy wielu osób. Taki strój wpływał również na kobiece ruchy oraz chód. W czasie rewolucji przemysłowej stroje dla pań stały się tańsze i bardziej dostępne dla niższych warstw społecznych. Kiedy królowa Wiktoria przeżyła żałobę po mężu, zmieniła się kolorystyka damskich sukni, które od tego momentu były ciemniejsze.

Około roku 1880, kobieca spódnica przeszła metamorfozę, stając się znacznie smuklejsza. A jakie dodatki ozdabiały wiktoriańskie stroje? Buty, parasolki i kapelusze były synonimem luksusu, gdyż nie każdy mógł sobie pozwolić na zakup kapelusza i dopasowanej pary butów. Ponieważ kapelusze świadczyły o statusie materialnym, damy wybierały egzemplarze bogato zdobione piórami i kokardami.

Więcej informacji: mamapisze.com.pl