Wabik jest zazwyczaj osobą, urządzeniem lub wydarzeniem oznaczającym rozproszenie uwagi, aby ukryć to, czego osoba lub grupa może szukać

Historycznie język (gwara) myśliwych w Polsce sięga czasów najstarszych dziejów piśmiennictwa polskiego, zapewne tradycją sięgającą czasów wcześniejszych.

Słownictwo myśliwych należy do najdawniejszych przejawów kultury łowieckiej. Ukazuje bogactwo i barwność języka naszych przodków z nastaniem kultury nowożytnej oraz upowszechnieniem współcześnie rozumianego myślistwa wykształcił się swoisty język porozumiewawczy myśliwych. Geneza słownictwa łowieckiego sięga czasów prasłowiańskich, a jego rodowód wywodzi się ze staropolszczyzny i początków polskiego języka literackiego. Jego największy rozkwit przypada na XV–XVII wiek, kiedy za sprawą władców i czerpiącej od nich wzorce szlachty, stosowanie słownictwa myśliwskiego weszło do trwałych kanonów zachowań myśliwskich. Znajomość i stosowanie języka łowieckiego wynikała z głębokiej, mocno zakorzenionej i przez pokolenia pielęgnowanej tradycji. Używanie słownictwa obowiązywało wszystkich przystających do grona myśliwych i należało do podstawowych wymagań stawianych młodym adeptom sztuki łowieckiej. Język myśliwych zrozumiały był głównie dla ludzi wtajemniczonych, myśliwych i leśników. Przekazywany przez pokolenia ulegał wzbogaceniu o wiele terminów i określeń regionalnych i gwarowych, a także zaczerpniętych z mowy potocznej oraz języków obcych.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org