Słowo „biblia” wywodzi się z greckiego „he biblos” (byblos), które z kolei miało swoje źródło w języku egipskim gdzie oznaczało albo papirus (wówczas służący m.in. do produkcji materiałów piśmienniczych) albo czcigodną i świętą księgę.

Autorzy Starego Testamentu mówiąc o całym zbiorze ksiąg świętych lub o jego fragmentach, posługują się terminem „księga”:

- w języku hebrajskim – „ha sefer”

- w języku greckim (Septuagnita) – „he biblos” lub „to biblion” (zdrobniale)

W czasach machabejskich, chcąc podkreślić, że księgi te pochodzą od Boga, zaczęto do ich nazwy dodawać przymiotnik „święte”.

Ojcowie Kościoła (m.in. Klemens Aleksandryjski, Jan Chryzostom, Orygenes) mówiąc o księgach Pisma Świętego często używali liczby mnogiej rodzaju nijakiego: „ta biblia”. Na skutek tego w łacinie średniowiecznej słowo „biblia” zaczęło być traktowane jako rzeczownik rodzaju żeńskiego w liczbie pojedynczej (biblia, bibliae). Z łaciny zaś formę tę, jako określenie wszystkich ksiąg Pisma Świętego, przejęła większość języków nowożytnych – np. polski: „Biblia”, niemiecki: „die Bibel”, francuski: „la Bible” czy włoski: „la Bibbia”.

Więcej informacji: biblia.wiara.pl