Widzenie w ciemności to zdolność do widzenia przy słabym oświetleniu lub w całkowitej ciemności. Jest to umiejętność powszechna u wielu zwierząt, a w mniejszym stopniu także u ludzi. Zdolność ta wynika głównie z obecności pręcików w siatkówce oka, które są komórkami fotoreceptorowymi wysoce wrażliwymi na słabe światło.

W porównaniu do czopków, które odpowiadają za widzenie kolorów i wymagają więcej światła do efektywnego działania, pręciki są liczniejsze i pozwalają nam wykrywać ruch i kształty w warunkach słabego oświetlenia. Jednakże, ponieważ pręciki nie odbierają kolorów, widzenie w ciemności jest czarno-białe.

Niektóre zwierzęta, takie jak koty i sowy, mają doskonałe widzenie w ciemności dzięki dodatkowym cechom, takim jak tapetum lucidum, czyli warstwa odblaskowa za siatkówką, która zwiększa czułość na światło. Ludzie nie posiadają tej warstwy, co ogranicza nasze widzenie w ciemności.

Mimo tych ograniczeń, ewolucja wyposażyła ludzi w wzrok na tyle adaptacyjny, że możemy funkcjonować w różnych warunkach oświetleniowych, co świadczy o złożoności i efektywności ludzkiego systemu wzrokowego.