Samuraje (侍) byli dziedziczną szlachtą wojskową i kastą oficerską średniowiecznej i wczesnonowożytnej Japonii od końca XII wieku do ich zniesienia w 1876 roku. Byli oni dobrze opłacanymi strażnikami daimyo (wielkich feudalnych właścicieli ziemskich). Mieli wysoki prestiż i specjalne przywileje, takie jak noszenie dwóch mieczy i prawo do zabicia kogokolwiek z niższej klasy w określonych sytuacjach. W XIII wieku samuraje sprawdzili się jako biegli wojownicy przeciwko najeźdźcom Mongołom. Podczas pokojowej ery Edo (1603-1868) stali się zarządcami i szambelanami posiadłości daimyo, zdobywając doświadczenie i wykształcenie w zakresie zarządzania. W latach 70. XIX wieku rodziny samurajów stanowiły 5% populacji. Wraz z pojawieniem się nowoczesnych sił zbrojnych w XIX wieku, samurajowie stawali się coraz bardziej przestarzali i bardzo kosztowni w utrzymaniu w porównaniu do przeciętnego żołnierza poborowego. Pamięć o samurajach i ich uzbrojeniu jest nadal obecna w japońskiej kulturze popularnej.

Więcej informacji: en.wikipedia.org