Szmaragd, jako odmiana berylu, posiada większość jego właściwości fizykochemicznych. Zbudowany jest z krzemianu glinu i berylu, któremu zieloną barwę nadają domieszki chromu, rzadziej wanadu, który barwi wtedy szmaragd na kolor nieco oliwkowy. Pod wpływem ogrzewania barwa zmienia się – proces ten następuje w temperaturze 700–800°C. Najczęstsze formy berylu to sześcioboczne słupy i dwuściany podstawowe, natomiast podwójne piramidy są spotykane rzadziej. Zwykle występuje w postaci pojedynczych kryształów, ale może również tworzyć skupienia pręcikowe. Barwa w szmaragdach jest często rozłożona nierównomiernie. Przezroczystość stanowi cechę dość rzadką (często szmaragdy są mętne wskutek inkluzji), pożądaną w jubilerstwie i charakteryzuje tylko kamienie najwyższej jakości. Rzadko tworzy formy zbliźniaczone, nie wykazuje luminescencji oraz nie jest radioaktywny. Nierozpuszczalny w kwasach. W zależności od złoża, w szmaragdach mogą występować drobne różnice we właściwościach fizycznych – zwłaszcza w gęstości i współczynniku załamania światła. Często zawiera różnorodne inkluzje gazowe, ciekłe i mineralne. Inkluzje mineralne najczęściej reprezentowane są przez kalcyt, piryt i biotyt, a niekiedy także przez tremolit, aktynolit, turmalin, epidot, apatyt, tytanit, rutyl, talk, dolomit, albit, granat oraz hematyt. Na przykład w kryształach szmaragdów uralskich, południowo-afrykańskich i indyjskich występują blaszki biotytu i igiełki aktynolitu.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org