Jakiego rodzaju mosty były budowane w Państwie Inków?

Prymitywne mosty wiszące z lian stosowane były zapewne już w odległej starożytności, nadal są też konstruowane przez społeczności pozostające na niskim szczeblu rozwoju. W strefie podzwrotnikowej z owych prymitywnych mostów wiszących, rozwinęły się wspaniałe mosty budowane przez Inków na wielkich obszarach zachodniej Ameryki Płd., zawieszone na linach splatanych z włókien roślinnych.

Zasadniczą konstrukcję nośną inkaskich mostów wiszących stanowiło 5 lin, których średnica dochodziła do 40 centymetrów. Dwie liny główne przechodziły przez kamienne pylony, a końce ich zamurowywano lub kotwiono głęboko w gruncie, za pomocą potężnych drewnianych belek. Trzy pozostałe liny, przymocowane do podstaw pylonów i usztywnianymi blokami poprzecznymi, tworzyły pomost, na którym leżała nawierzchnia z żerdzi, mat i mułu. Setki cieńszych lin łączyły główne liny nośne z linami pomostu. Inkaski most wiszący ulegał stale wahaniom, zwłaszcza podczas wiatru, ponieważ nie miał lin stabilizujących.

Największy z inkaskich mostów (znany jako most wiszący San Luis Rey), zbudowano około 1350 roku, poprzez wąwóz rzeki Apurimac, na drodze Cuzco do Limy. Miał on 49 metrów rozpiętości, przetrwał do około 1890 roku. W czasach rozkwitu imperiów Inków (XIV - XVI wiek) istniało około 40 wielkich mostów wiszących i około 100 mniejszych tego typu konstrukcji.