Kabuki – jeden z trzech głównych rodzajów tradycyjnego teatru japońskiego, wywodzący się z XVII wieku. Pozostałe dwa to nō (lub nōgaku) i bunraku. W 2005 roku został proklamowany arcydziełem ustnego i niematerialnego dziedzictwa ludzkości, a w 2008 roku wpisany na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.

Scena kabuki posiada przedłużenie zwane hanamichi („ścieżka kwiatów”). Początkowo służyło ono jako przejście do wręczania kwiatów artystom. Obecnie jest to pomost wchodzący w widownię, po jej lewej stronie, służący wejściom i wyjściom bohaterów oraz do odgrywania akcji, które toczą się „z dala” od wydarzeń prezentowanych na głównej scenie. Teatry kabuki stopniowo wprowadzają urządzenia coraz bardziej wyrafinowane technologicznie. Innowacje takie jak obrotowa scena i zapadnie, wprowadzone w XVIII wieku, znacznie wzbogaciły inscenizację sztuk kabuki.

W kabuki, podobnie jak w niektórych innych rodzajach japońskiej sztuki scenicznej, scenografia i stroje są zmieniane niekiedy podczas trwania akcji, z aktorami pozostającymi na scenie i przy podniesionej kurtynie. Obsługa wchodzi na scenę, dodając i usuwając rekwizyty, tła i inne elementy scenerii. Członkowie obsługi, zawsze ubrani całkowicie na czarno, tradycyjnie są uważani za "niewidzialnych".

Więcej informacji: pl.wikipedia.org