Kość słoniowa – handlowa nazwa zębiny różnych ssaków używanej do wyrobów dzieł sztuki lub w zdobnictwie. Kością słoniową nazywa się ciosy, czyli siekacze trąbowców – słoni (zarówno współczesnych, jak i wymarłych – mamutów) i mastodontów, ale także kły morsa, narwala, kły i siekacze hipopotama (głównie nilowego, ale też karłowatego), zęby kaszalota, a nawet zęby wymarłych dinoceratów.

Od starożytności używana do wytwarzania ozdób i drobnych przedmiotów użytkowych. Stosowanie jej zmalało w okresie renesansu, by powrócić w XVII i XVIII wieku. Wtedy to, obok dotychczasowych zastosowań, zaczęto używać kości słoniowej do inkrustacji i jako podłoże pod malowane miniatury.

Światowy rynek kości słoniowej wart jest ok. 10 mld dolarów rocznie. Popyt na kość słoniową spowodował mocny spadek populacji słoni. W 1979 r. liczyła ona 1,3 mln sztuk, w 2007 r. – 0,5 mln, w 2014 r. – ok. 0,35 mln. Na największym na świecie rynku azjatyckim ograniczenia w obrocie zaczęto wprowadzać późno, m.in. w Chinach do końca 2017 roku, w Hongkongu do końca 2021 r., zaś w pozostałych państwach nie są one na razie (2017 r.) rozważane. Inne szacunki podają, że w przeciwieństwie do tej tezy, podstawowym problemem kurczenia się populacji słoni(w ogólności) jest zmniejszanie się powierzchni ich siedlisk, wraz z rozwojem krajów w których one żyją.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org