Arystotelesowi zawdzięczamy bliskie współczesnemu określenie próżni jako "miejsca pozbawionego ciała". Największy mędrzec starożytności odrzucał jednak istnienie pustki, bytu pozbawionego racji, jak twierdził. Pogląd Arystotelesa, że natura nie znosi próżni (horror vacui) upowszechnił się na wiele stuleci.

Wielcy myśliciele XVII w. Kartezjusz i Leibniz również wierzyli, każdy z odmiennych nieco powodów, w plenum - przestrzeń wypełnioną choćby niezwykle subtelną substancją. Dla Kartezjusza rozciągłość, a więc struktura przestrzenna, była esencją materii. Pusta przestrzeń zadawała się absurdem takim jak szczęście bez tego, który je odczuwa. Leibniz natomiast widział przestrzeń jedynie jako zbiór relacji między bytami materialnymi.

Więcej informacji: fizyka.ujk.edu.pl