Tytus Flawiusz urodził się dnia 30 grudnia 39 roku n.e. w Rzymie jako Titus Flavius Sabinus Vespasianus. Był synem cesarza Wespazjana i Domitilli Starszej. Starszy brat Domicjana i Domitilli Młodszej.

Od 69 roku n.e. prowadził działania samodzielnie, gdyż sam Wespazjan został w Aleksandrii obwołany imperatorem. Tytus zakończył wojnę żydowską (lata 66-70 n.e.) zdobywając i burząc Jerozolimę. Podczas rządów ojca, piastował urząd prefekta pretorianów i jak pisze Swetoniusz, wsławił się bezwzględnością w walce z przeciwnikami, m.in. kazał zamordować dawnego dowódcę Witeliusza –Aulusa Cecynę.

Kiedy umarł jego ojciec jasne stało się, że to właśnie on zostanie nowym cesarzem. Ponoć panowała wtedy obawa, że będzie drugim Neronem. Krótko jednak panowało to przekonanie. Po wstąpieniu na tron okazał się jednak władcą łagodnym i wyrozumiałym. Swetoniusz nazywa go “umiłowaniem i rozkoszą rodzaju ludzkiego”. Pewnego razu, gdy cesarz uświadomił sobie, że niczego dobrego nie uczynił w tym dniu dla poddanych, miał zawołać “Przyjaciele, straciłem dzień!”.

Nastawienie ludzi do Tytusa zmieniły dwie klęski. Za jego panowania nastąpiła erupcja Wezuwiusza w roku 79 n.e. Z kolei w Rzymie w roku 80 n.e. wybuchł groźny pożar i zaraza, co powodowało pogłoski, czy jakoby Tytus nie jest znienawidzony przez bogów. Tytus bardzo energicznie pomagał wtedy ludziom będącym w potrzebie. Chętnie wysłuchiwał próśb ludzi i chociaż spełnienie wielu z nich było niemożliwe to zawsze chętnie obiecywał pomoc.

Więcej informacji: www.imperiumromanum.edu.pl