Barok sycylijski – specyficzna odmiana architektury barokowej spotykana na Sycylii w XVII i XVIII wieku. Styl ten z jednej strony ma cechy charakterystyczne baroku, takie jak przesyt krzywizn i ornamentów, z drugiej strony wyróżnia się na tle ówczesnej architektury europejskiej wykorzystaniem masek czy uśmiechniętych aniołków (puttów) i generalnie dynamizmem niespotykanym nigdzie indziej. Do niedawna był mało zbadany, mało uznany i rzadko doceniany, mimo badań, prowadzonych przez Anthony'ego Blunta w latach 60. XX w. Ten typ baroku nadaje architekturze Sycylii wyraźną własną charakterystykę.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org