Wygląd Meduzy, opisany dokładnie przez Apollodorosa (2, 4, 2), napawał strachem. Była najbardziej przerażającą z Gorgon, które Michał Pietrzykowski uważał za jedne z najstraszniejszych potworów mitologii greckiej. Jej głowę, podobnie jak sióstr, zamiast włosów okalały wijące się węże i wężowe łuski, nieruchome oczy błyszczały. Twarz Meduzy szpeciły grymasy. W ustach Gorgon tkwiły dzicze kły, szyje były pokryte smoczymi łuskami. Ręce miały ze spiżu lub z brązu, skrzydła złote, pozwalające latać. W odróżnieniu od sióstr, spojrzenie Meduzy zamieniało wszystko, co żyło, w kamień, lub, wedle innej wersji mitu, powodował to sam jej widok. Samo zobaczenie jednego tylko loku jej „włosów” sprawiało, iż napierające armie uciekały. Niekiedy też podawano, że wszystkie trzy Gorgony miały tę właściwość. Wstręt i grozę budziły nie tylko wśród zwykłych ludzi, ale nawet u nieśmiertelnych bogów, bez pomocy których nikt nie mógłby ich pokonać. Jedynym, który się nie lękał, był Posejdon, ojciec jej dzieci. Gorgony zamieszkały na zachodnim skraju świata. Było to miejsce sąsiadujące z ogrodem Hesperyd, królestwem umarłych, ziemią Geriona i leżało jeszcze bardziej na zachód od siedziby Graj, u brzegów nocy, za rzeką Okeanos okrążającą cały świat, gdzie planety i gwiazdy zanurzały się, by się odrodzić. Wedle późniejszych poglądów żyły w Libii. Zadomowiły się w jaskini, wokół niej znajdowały się szczątki śmiałków, którzy tu stracili życie.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org