Podczas drugiej wojny światowej walczące strony realizowały czasami szalone pomysły i projekty. Jednym z takich dziwnych projektów były okręty podwodne, wymyślone przez Japonczyków, specjalnego typu I-400 tzw. podwodne lotniskowce. Były to największe okręty podwodne, które zbudowano podczas II wojny światowej. Dopiero w latach 60-tych XX wieku pojawiły się większe jednostki.

Japońska doktryna

Nippon Kaigun (Cesarska Marynarka Wojenna Japonii) w czasie II wojny światowej wykorzystywała różne typy okrętów podwodnych, których głównym zadaniem było atakowanie amerykańskiej floty w trakcie operacji bojowych. Japońskie okręty podwodne nie mogły natomiast swobodnie atakować i operować wokół baz floty amerykańskiej.

Planiści japońscy chcąc móc atakować flotę amerykańską daleko od wysp japońskich postanowili wprowadzić do uzbrojenia nowy typ oceanicznych okrętów podwodnych dalekiego zasięgu. Japońska koncepcja zakładała posiadanie okrętów podwodnych o zasięgu globalnym, przekraczającym 33 tys. mil morskich wraz z odpowiednim zapasem żywności oraz paliwa. Taki okręt pozwalał na dotarcie do dowolnego celu na ziemi. Dawał również nieograniczone niemal możliwości operacyjne i co najważniejsze umożliwiał atak baz i portów na terytorium Stanów Zjednoczonych.

Twórcami tej koncepcji był admirał Isoroku Yamamoto i kapitan Kameto Kurushima. Po udanym zamachu na admirała Yamamoto 18 kwietnia 1943 roku koncepcja budowy podwodnych nosicieli wodnosamolotów straciła na znaczeniu.

Więcej informacji: okretypodwodne.edu.pl