Panda ruda zwana też czerwoną jest karłowata w porównaniu z bardziej znaną, czarno-białą pandą wielką. Te pandy zwykle rosną bowiem tylko do wielkości większego kota domowego, chociaż ich duże, krzaczaste ogony dodają im nieco długości. Pandy te używają swych puszystych ogonów w jako balans w czasie chodzenia po drzewach. Otulają się też nimi w czasie snu w chłodnym górskim klimacie.

Panda ruda (łac. Ailurus fulgens) w naturze żyje w Azji. Można ją tam spotkać w lasach górskich południowych i środkowych Chin (przede wszystkim w dystryktach zachodniego Syczuanu i Junnanu) oraz w Indiach (region Sikki), Nepalu, północnej Birmie i Mjanmie. Pandy te występują w całych Himalajach na wysokości od 2200 do 4800 m n.p.m. Ich zasięg geograficzny jest ograniczony od północy przez dolinę Namlung w dystrykcie Mugo i region jeziora Rara w płn. Nepalu. Na południu ogranicza go pasmo Liakiang w zachodnim Yunnan. Północną i wschodnią granicą jest górna dolina Min w zachodnim Syczuanie.

Podobnie jak czarno-białe pandy duże, pandy rude mają też wydłużoną kość nadgarstka, która działa prawie jak kciuk. Znacznie ułatwia im to chwyt gałęzi w czasie chodzenia, skoków i biegania po drzewach. Mają ponadto częściowo wysuwalne pazury, co również ułatwia drzewną wspinaczkę. Jeśli chodzi o kościec, to panda ruda ma masywną czaszkę, ze słabo rozwiniętym łukiem jarzmowym, grzebieniem strzałkowym i wyrostkiem oczodołowym. Podniebienie rozciągają się poza poziom tylnego zęba trzonowego.

Więcej informacji: zwierzetainformacje.pl