Konstantynopol – nazwa Bizancjum nadana miastu przez Konstantyna Wielkiego, który wybrał je na swoją siedzibę; w latach 330–395 stolica cesarstwa rzymskiego; w latach 395–1453 stolica cesarstwa wschodniorzymskiego, Cesarstwa Bizantyńskiego i Cesarstwa Łacińskiego (1204–1261); stolica Imperium Osmańskiego w latach 1453–1922.

Nazwa Konstantynopola oznacza Miasto Konstantyna. W średniowieczu używano także nazwy Miasto Cesarskie, stąd np. słowo Cargrad, pol. Carogród. W tekstach skandynawskich stosowano nazwę Miklagard. W sensie archaizującym była również w użyciu, w tym okresie, nazwa starożytna Bizancjum. Od 1930 miasto nosi nazwę Stambuł.

Konstantynopol został założony na terenach zamieszkanych w większości przez Greków, oni też stanowili aż do upadku miasta podstawową grupę jego mieszkańców. Należy jednak pamiętać, iż od początku swojego istnienia Konstantynopol był stolicą rozległego imperium, zamieszkanego przez wiele różnych nacji. W okresie wczesnobizantyńskim zamieszkiwało więc tam również wielu Syryjczyków, Egipcjan czy Żydów.

Miasto zostało zdobyte przez najeźdźców tylko dwa razy. Za pierwszym, miało to miejsce 13 IV 1204 r., przez krzyżowców biorących udział w IV wyprawie krzyżowej. Jednakże zostało ono odbite w 1261. Ostateczny cios spadł na miasto 29 V 1453 r., kiedy to, po trwającym od 7 kwietnia oblężeniu, miasto zostało zdobyte po raz drugi, tym razem przez Turków osmańskich. Ostatni władca Bizancjum Konstantyn XI Dragasz zginął, broniąc swojej stolicy.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org