Skrzypłocz, nazywany też mieczogon – rodzaj obejmujący kilka reliktowych gatunków staroraków.

Pancerz skrzypłoczy jest dwudzielny. Przednią część (prosoma, głowotułów) tworzy 6–7 segmentów bardzo silnie zrośniętych, a tylną (opistosoma, odwłok) 10 segmentów, trochę słabiej zrośniętych tak, że widać słabą segmentację. Na końcu opistosomy znajduje się długi kolec ogonowy (telson). U kopalnych przedstawicieli skrzypłoczy pancerz był, podobnie jak u współczesnych, chitynowy, prawie bez złogów węglanów czy fosforanu wapnia, dlatego ich pancerze zachowują się tylko w wyjątkowo sprzyjających okolicznościach. Osiągają do 60 cm długości i 4,5 kg wagi. Mają dziewięcioro oczu, w tym wielosoczewkowe oczy (do prawie 1000 soczewek w każdym) położone na obu bokach głowotułowia oraz 5 oczu na środku głowotułowia i dwoje na spodniej części, blisko otworu gębowego. Pojedyncze fotoreceptory znajdują się również na telsonie. Dobrze widzą nawet w ciemności pod wodą. Odnóża skrzypłocza: pod głowotułowiem znajduje się 6 par, z tego pierwszą tworzą szczękoczułki z kleszczami, druga nogogłaszczki (pedipalpy), a pozostałe pełnią funkcję kroczne, ale także służą jako szczęki. Pod odwłokiem znajduje się 7 par odnóży – pięć tylnych używanych jest do pływania i jednocześnie jako skrzela, a dwie przednie pełnią głównie funkcje genitalne. Skrzypłocze wykluwają się z jaj.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org