Jean-Philippe Rameau (1683 - 1764) – francuski kompozytor i teoretyk muzyki okresu baroku, autor oper, baletów i utworów klawesynowych. Był synem organisty, studiował we Włoszech. Pierwszą operę napisał dopiero w wieku 49 lat, była to tragedia liryczna Samson napisana we współpracy z Wolterem, jednak nigdy jej nie wystawiono ze względu na niechęć środowisk religijnych do osoby Woltera.

Renesans twórczości Rameau nastąpił w drugiej połowie XX wieku. Początkowo do repertuaru filharmonicznego powróciły utwory klawesynowe. Wraz ze wzrostem zainteresowania muzyką dawną i grą na oryginalnych instrumentach zaczęto wystawiać opery. W 1956 roku na festiwalu w Aix-en-Provence wystawiono Ballet Bouffon Platée. Pod koniec lat 60. nagrano na płyty Hippolyte et Aricie, gdzie Fedrę kreowała Janet Baker. W latach 70. utwory Rameau nagrywali: Nicolaus Harnoncourt (Castor et Pollux) i Jean-Claude Malgoire (Hippolyte et Aricie).

W historii muzyki fundamentalne znaczenie mają prace teoretyczne Rameau, w których stworzył podstawy harmoniki funkcyjnej i systemu dur-moll. Jego najwybitniejszym dziełem jako teoretyka muzyki było „Traite de l’harmonie reduite a ses principies naturels divise en IV livres” (Traktat o harmonii sprowadzonej do jej naturalnych zasad z podziałem na 4 księgi). Jeana-Philippe'a Rameau nazywano wówczas "Izaakiem Newtonem muzyki".

Więcej informacji: pl.wikipedia.org