Człowiek śmiechu – powieść Wiktora Hugo opublikowana w 1869. Hugo pisał książkę w czasie swojego wygnania na Guernsey. Początkowo miała ona nosić tytuł Na rozkaz króla i dodatkowo podkreślać tym samym jej zasadniczą treść. Tytułowy człowiek śmiechu stanowi, podobnie jak wcześniejsze hugoliańskie „potwory”, symbol całego ludu, utrzymywanego w ciemnocie, lecz z natury szlachetnego, obdarzonego pięknymi uczuciami w większym stopniu niż klasy rządzące. Ponownie Hugo eksploatuje motyw człowieka odepchniętego przez społeczeństwo, jak i człowieka, który dobrowolnie wybrał samotność.

Utwór rozpoczyna opis życia Ursusa, samotnika i brzuchomówcy, zarabiającego na życie występami na jarmarkach ludowych. Jego jedynym przyjacielem jest udomowiony wilk imieniem Homo. Następnie akcja przenosi się na wybrzeże angielskie, gdzie grupa nieznanych ludzi porzuca na brzegu dziesięcioletniego chłopca, po czym odpływa w kierunku wybrzeży Bretanii. W czasie sztormu ich łódź tonie, chociaż czynią wszelkie wysiłki, by ją ocalić. Przed śmiercią zapisują na papierze wrzuconym do butelki swoją historię i wyrzucają go w fale. Tymczasem porzucony chłopiec błądzi dalej po wybrzeżu, gdzie najpierw widzi szubienicę i wisielca, a następnie martwe ciało kobiety, która zamarzła w śniegu. Jest z nią maleńka, żywa jeszcze niewidoma dziewczynka, którą dziesięciolatek zabiera ze sobą. Przez burzę śnieżną dociera do wozu, w którym mieszka Ursus.

Więcej informacji: pl.wikipedia.org