Początki komedii filmowej kryją się w slapsticku (zwanym także burleską), opartym głównie na gagach konstruujących związki przyczynowo-skutkowe w danym dziele. Slapstick główną popularność przeżył za sprawą Macka Sennetta i jego wytwórni Keystone, zaś został artystycznie dopracowany przez Charliego Chaplina (Gorączka złota, 1925), Bustera Keatona (Generał, 1926) i Harolda Lloyda (Jeszcze wyżej!, 1923). Po naturalnej śmierci slapsticku wraz z pojawieniem się filmu dźwiękowego ważną rolę zaczął odgrywać dialog, w czym specjalizowali się bracia Marx (Kacza zupa, 1933) i realizator tzw. sophisticated comedies Ernst Lubitsch (Ninoczka, 1939). Popularność przez cały ten czas przeżywała farsa, odmiana komedii szczególnie popularna dzięki Louisowi de Funèsowi (Oskar, 1967).

Więcej informacji: pl.wikipedia.org