Który łańcuch górski oddziela równiny subkontynentu indyjskiego od wyżyny Tybetańskiej?

Himalaje to najwyższy łańcuch górski na Ziemi oraz rozciągające się na ponad 2,5 tys. km długości i około 250 km szerokości pasmo górskie w południowej Azji. Himalaje oddzielają równiny subkontynentu indyjskiego od płaskowyżu tybetańskiego. Położone są na terenach należących do Pakistanu, Indii, Chin (Tybetu), Nepalu i Bhutanu. W Himalajach znajduje się aż 10 z 14 ośmiotysięczników świata, w tym najwyższy szczyt Ziemi - Mount Everest, wznoszący się na wysokości 8848 m n.p.m.

Himalaje wypiętrzyły się w czasie orogenezy alpejskiej w wyniku kolizji kontynentu azjatyckiego z platformą dekańską, która wcześniej była częścią prakontynentu Gondwana. Jest to najwyższy system górski w południowej części Azji Środkowej, położony na terytorium Chin, Indii, Nepalu, Bhutanu i Pakistanu. Himalaje oddzielone są od Karakorum (łańcuch górski na pograniczu Indii, Pakistanu i Chin, drugi po Himalajach pod względem wysokości na Ziemi) głęboką doliną górnego Indusu, od gór chińsko-birmańskich — przełomową doliną Brahmaputry.

Szczyty przekraczające 8000 m n.p.m. tworzą Wielkie Himalaje, w których najniższe przełęcze przeważnie położone są powyżej 4000 m n.p.m. Himalaje obejmują również ponad pięćdziesiąt masywów o wysokości ponad 7200 m n.p.m. Wierzchołki Małych Himalajów piętrzą się zaś średnio na wysokości 2400 m n.p.m., tylko na zachodzie 4000 m n.p.m. Najniższym pasmem Himalajów jest natomiast Siwalik, którego wysokość nie przekracza 2000 m n.p.m.