Monarchia absolutna to ustrój, w którym władca skupia całą władzę ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Przykładem monarchii absolutnej w XVII wieku jest Francja. We Francji znaczenie stanów malało na rzecz króla już w XVI w. Władzę centralną umocniły rządy kardynałów Richelieu (pierwszego ministra Ludwika XIII) i Mazarina (regenta Ludwika XIV). Szczyt potęgi absolutyzmu przypadał na okres panowania Ludwika XIV (1661-1715) zwanego “Królem-Słońce”. Wszyscy wymienieni władcy należeli do dynastii Burbonów.

Zakres władzy monarchy:

– król uosabia władzę (“jest państwem”)

– król skupia całą władzę (ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą)

– król nie podlega jakiejkolwiek kontroli

Władza króla była dziedziczna. Sukcesja następowała automatycznie, zgodnie z prawem i tradycją, bez czyjegokolwiek potwierdzenia, przed oficjalną koronacją (“umarł król – niech żyje król”).

Więcej informacji: lekcjehistorii.pl